Language

Ο Πλάτων αντιπαρατίθεται στο λόγο –και μαζί στο περιεχόμενο ασφαλώς– της τραγωδίας, που αναπαριστά και προβάλλει έναν κόσμο εξόχως δυναμικό και συνεχώς μεταβαλλόμενο

Στον πασίγνωστο ορισμό της τραγωδίας που έδωσε στο σύγγραμμά του «Περί Ποιητικής», ο Αριστοτέλης προέκρινε τη θετική διάσταση του τραγικού δράματος, την καθαρτήρια δράση του

Στο τραγικό δράμα διαμορφώνεται μια ιδιότυπη θεατρική πραγματικότητα, που παλινδρομεί ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία

Στο ύφος και τη γλώσσα του ηροδότειου έργου αντανακλώνται ο πλούτος και η ποικιλία του περιεχομένου του

Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η γλώσσα του Ηροδότου, του αρχαιότερου από τους έλληνες ιστοριογράφους

Η γλώσσα της αριστοφανικής κωμωδίας, με κύριο στρώμα την αττική διάλεκτο όπως τη μιλούσαν την εποχή του ποιητή, χαρακτηρίζεται από ετερογένεια και μεγάλη ποικιλία, αντίστοιχη με εκείνη του περιεχομένου

Η ιδιαίτερη διάπλαση του λόγου στα έργα του Σοφοκλή εκφράζει στον ίδιο βαθμό με τα γλυπτά του Παρθενώνα την ακμή που γνώρισε η Αττική κατά τους Κλασικούς Χρόνους

Οι τραγικοί ποιητές χρησιμοποιούν σκοπίμως ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, που διαφέρει από το καθημερινό, με σκοπό να αποφευχθεί η πεζολογία, η κοινοτοπία

Η γλώσσα της τραγωδίας είναι κι αυτή μια τεχνητή γλώσσα καλλιτεχνικής δημιουργίας, μια ποιητική γλώσσα συμβατικού χαρακτήρα

Η γλώσσα του Πινδάρου είναι ένα καθαρά προσωπικό δημιούργημα: φέρνει μαζί της επικό υλικό, φανερώνει δωρικό χρωματισμό και περιέχει αιολικά στοιχεία

Η επική επιρροή στο χορικό άσμα γίνεται αντιληπτή στο λεξιλόγιο, σε ιωνικά και αιολικά φωνολογικά και μορφολογικά στοιχεία

Η επιρροή της γλώσσας των ομηρικών επών είναι έκδηλη και σε ένα άλλο είδος της λυρικής ποίησης, τη μελική

Την ομηρική παράδοση ακολουθεί ο Ησίοδος, ενώ ο Αρχίλοχος είναι σαφώς επηρεασμένος από τη φρασεολογία των ομηρικών επών

Η γλωσσική μορφή που άσκησε την πλέον έντονη επίδραση σε όλες τις άλλες υπήρξε η γλώσσα των περίφημων ομηρικών επών, της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας»

Η διαλεκτική ποικιλία αποτέλεσε ένα από τα βασικά γνωρίσματα του αρχαίου πεζού και ποιητικού λόγου

Κατά την αρχαιότητα σημειώθηκε μια πλήρης αντιστροφή του μεταφραστικού ιδεώδους, του μεταφραστικού ύφους, καθώς από την ελεύθερη απόδοση οδηγηθήκαμε σταδιακά στην κατά λέξη μετάφραση

Η διαφορετική προσέγγιση των Ιερών Γραφών έμελλε να διαμορφώσει με την πάροδο του χρόνου ένα νέο ιδανικό για το μεταφραστή λογοτεχνικών κειμένων: τον πλήρη σεβασμό προς το πρωτότυπο

Ο Κικέρων, ως έγκριτος μεταφραστής, τονίζει πως σημασία έχουν όχι οι λέξεις αυτές καθαυτές, αλλά το νόημα των κειμένων

Στη μεταφραστική δραστηριότητα κατά την αρχαιότητα υπεισέρχονταν ή υποκρύπτονταν συχνά ποικίλες σκοπιμότητες, που είχαν ως αποτέλεσμα τη νόθευση των πρωτότυπων κειμένων

Αρχής γενομένης από τον 4ο αιώνα μ.Χ. η μετάφραση κατέστη σημαντικό κομμάτι της όλης λογοτεχνικής παραγωγής, με την προσοχή να επικεντρώνεται σε θρησκευτικά και φιλοσοφικά κείμενα