Literature

Κύριο χαρακτηριστικό των αριστοτελικών συγγραμμάτων της πρώιμης περιόδου (όταν ο Αριστοτέλης ήταν ακόμα Ακαδημεικός) είναι η πνευματική συγγένεια με τους διαλόγους του Πλάτωνος

Σχεδόν δεκατρία χρόνια δίδαξε ο Αριστοτέλης στον Περίπατο, στη σχολή που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον σημαντικά κεφάλαια στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος

Οι σχέσεις του Αριστοτέλη και του Μεγαλέξανδρου δεν υπήρξαν πάντα ομαλές

Η καθοριστική για την ιστορική εξέλιξη και τον παγκόσμιο πολιτισμό συνάντηση των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων, του φιλοσόφου Αριστοτέλη και του πρίγκιπα Μεγαλέξανδρου, έλαβε χώρα στην περιοχή της Μίεζας

Ο Αριστοτέλης συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της ιστορίας του πνεύματος, αφού κατόρθωσε να συνδέσει τους παλαιότερους ίωνες φιλοσόφους με τους αλεξανδρινούς επιστήμονες

Σύμφωνα με μία εκδοχή, οι περίφημοι «λόγοι περί του αγαθού» δεν αποτελούν ένα και μοναδικό μάθημα του Πλάτωνος, και δη των τελευταίων του χρόνων, αλλά μάλλον μια σειρά από διαλογικά μαθήματα

Στο κέντρο της πλατωνικής έρευνας τέθηκε το ζήτημα εάν πίσω από τα δημοσιευμένα συγγράμματα υφίσταται μια διδασκαλία που μεταδόθηκε μόνο προφορικά

Οι «Νόμοι» διαφέρουν σε τέτοιο βαθμό από τα υπόλοιπα συγγράμματα του Πλάτωνος, ώστε μερικοί ερευνητές ισχυρίστηκαν πως δεν είναι στην πραγματικότητα έργο του μεγάλου φιλοσόφου

Το πολίτευμα που οικοδομείται στους «Νόμους» διαφέρει ουσιωδώς από εκείνο που είχαμε δει να αναδεικνύεται σε δύο παλαιότερους πλατωνικούς διαλόγους, την «Πολιτεία» και τον «Πολιτικό»

Επί πολλές γενιές οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, του κραταιού νησιωτικού βασιλείου, έδειχναν υπακοή στους νόμους, ψυχραιμία και σωφροσύνη στις εκάστοτε περιστάσεις και στις μεταξύ τους σχέσεις

Ο θεματικός πυρήνας του σωζόμενου αποσπάσματος του «Κριτία» είναι ο ξεπεσμός ενός λαού, η επί τα χείρω μεταβολή μιας πολιτείας, καθώς και ο θεϊκής προέλευσης κολασμός των κατοίκων της

Το νέο κοσμοείδωλο που προβάλλεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο» συνιστά ένα σπουδαίο κεφάλαιο της όλης ελληνικής φιλοσοφίας

Στον «Τίμαιο» περιλαμβάνεται εν ολίγοις η πλατωνική κοσμολογία

Στον «Φίληβο» διατυπώνεται μια συμβιβαστική πρόταση για το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό: ο ευδαίμων βίος δεν είναι αποκλειστικά θεωρητικός ή ηδονικός, αλλά μικτός, ένας συνδυασμός φρόνησης και ηδονής

Το μέγα ερώτημα που γεννάται στον «Φίληβο» είναι κατ’ αρχήν ηθικής φύσεως: ποιο είναι το απόλυτο αγαθό, η ηδονή ή η φρόνηση;

Ο «Πολιτικός» συνιστά κατ’ ουσίαν μια κοπιαστική και συνεχή άσκηση στην αυτονομία της σκέψης και –κατ’ επέκταση– στην αυτονομία της πράξης

Στον «Πολιτικό» ο Πλάτων επιχειρεί να αναδείξει τη σπουδαιότητα της επιστήμης της διακυβερνήσεως, της πολιτικής τέχνης, την οποία θεωρεί ως την ανώτερη φροντίδα ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας

Ο «Σοφιστής», αναιρώντας τον υπερβολικό ελεατικό μονισμό και αποκολλώντας το ον από τη μακάρια ακινησία του, επανεξετάζει την πλατωνική θεωρία των ιδεών και προσδιορίζει τη θέση της μέσα στη γνώση

Ο «Σοφιστής» θεωρείται ως η μεταφυσική του Πλάτωνος και ως ο δυσκολότερος ίσως των διαλόγων του, αποτελεί δε σημείο αναφοράς στη μελέτη του όλου πλατωνικού έργου

Στον «Θεαίτητο» δημιουργούνται τουλάχιστον οι προϋποθέσεις για την προσέγγιση της αληθινής ουσίας της γνώσης